Wreszcie przemówił donośnym głosem Valentine:
- A może chcesz porozmawiać ze swoją matką właśnie podałem jej odtrutkę , mam nadzieję że zostanie z nami. -Ostatnie słowa mocniej zaakcentował.
Clary zupełnie o niej zapomniała i już nie tęskniła coś w niej pękło.
-Dziękuje ci ojcze. - Nie wiedziała co ma zrobić więc przytuliła się do ojca .
Valentine przyciągnął Jonathana do uścisku.
-Ty też powinieneś z nią porozmawiać Jonathanie.
Oczy Jonathana błysnęły.
Weszli do sypialni gdzie powoli wracała do siebie Jocelyn.
- Clary? Gdzie jesteśmy?-Spytała nieco jeszcze we śnie matka .
- W domu twojego męża. Valentina. - Clary głos zabrzmiał tak stanowczo że Jocelyn od razu otworzyła oczy. Na początku spojrzała na Valentina i jego arogancki uśmieszek a potem na podobny wyraz twarzy jej syna Jonathana.
- Ja myślałam że ty nie żyjesz Jonathanie.- Jocelyn przeszył jego wyraz twarzy trudny do odgadnięcia taki jaki znała jak się urodził.
Jonathan złapał kurczowo za rękę Clary i odpowiedział:
-Bardzo się ciesze że cię poznam, mam nadzieje że wstąpisz do kręgu tak jak Clary.- Mówiąc to poprawił sobie nogawki od spodni i oparł się o ścianę .
Jocelyn spojrzała sztywno na Clary:
-Musimy stąd iść to są źli ludzie.- Jocelyn niemal płakała jak to mówiła. Valentine pociągnął Clary za sobą niemal nie upadła ale ojciec ją podtrzymał.
-Clary nigdzie nie idzie!-Powiedział stanowczo.
-Dziękuje ojcze że mi pomagasz ale załatwię te sprawę sama.
Clary szybko podeszła do matki barykadując jej drzwi do wyjścia.
- Jeśli odejdziesz nie będzie odwrotu. Nie będę cie znała. Nie dostaniesz drugiej szansy nie obronimy cię. Ale jeżeli zostaniesz doznasz wszystkiego czego nigdy nie miałaś.-Clary nie wiedziała dlaczego to mówi może to dlatego że płynie w niej ojcu i bracie ta sama krew.
-Może i będę tego żałowała do końca życia ale nie zostanę z twoim obślizgłym ojcem i tym czymś.-Wskazała na Jonathana.
-On nie jest tym czymś to mój brat a twój syn i jest moim chłopakiem!-Krzyknęła głośno Clary.
Valentine i Jonathan patrzyli na nią z uznaniem.
Jocelyn popatrzyła z obrzydzeniem na Jonathana i powiedziała cicho do Valentina:
-Co ty zrobiłeś z moją córką.-Po czym wyszła bez słowa.
-Nienawidzę jej ! Jak ojcze mogłeś ją kochać.-Clary warknęła.
-Trochę zaufania do ojca niedługo tu wróci.-Odpowiedział bardzo spokojnie jak na sytuacje.
Clary weszła z Jonathanem do najbardziej odizolowanego pomieszczenia z małym łóżkiem po środku.
Jestem twoim chłopakiem nie wiedziałem.-Powiedział do z nutą zadowolenia.
-A co miałam powiedzieć nienawidzę jej za to jak cie traktuje.
Jonathan zaczął zdejmować Clary bluzkę i stanik a ona mu koszulkę i spodnie.
-Nie przejmuj się , jeśli nie chcesz nie musimy tego robić...
-Nie proszę zaczęła go całować.
Było niebiańsko czuła się jak biały anioł z czarnym aniołem. Zaczęli się obściskiwać czuli własne zapachy to była niezapomniana noc . Clary czuła że nigdy go nie straci. Jak można takiego chłopaka nazywać potworem? Był najlepszym chłopakiem jakiego w życiu widziała.
-Kocham cię.-Wyszeptała.
-Wiem dlatego nigdy cie nie opuszczę.
Jonathan położył rękę na jej ramieniu i zasnął ale Clary przez tę noc wo gule nie zmrużyła oka nie mogła zapomnieć jego delikatnego dotyku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz